In mijn vorige blog heb ik verteld hoe ik na een flinke val van mijn bijrijdpaard scheef (of schever) ben geworden. In deel 2 schets ik een beeld van hoe deze scheefheid en de bijkomende klachten een rol hebben gespeeld in mijn leven tijdens de afgelopen jaren.
De pijn in mijn knie (of eigenlijk peesaanhechting) waar ik in mijn vorige blog al over schreef was de laatste jaren altijd aanwezig. Bij alles wat ik deed moest ik er rekening mee houden. In 2010 was ik met mijn vriend op wintersport bij vrienden van ons in Fins Lapland. Voor mij viel er weinig te sporten. Als iedereen ging skiën of langlaufen ging ik wandelen of las een boek bij de haard. Maar we maakten ook een tocht op de sneeuwscooter en hebben paardgereden in een meter sneeuw. Prachtig! Tijdens onze vakanties in de zomer zaten wandelingen in de bergen er niet in. Omhoog ging prima, maar omlaag deed pijn. Door het veel minder bewegen was ik bovendien twintig kilo aangekomen, wat natuurlijk ook niet goed is voor mijn lichaam.
Het ruiterpad in Fins Lapland, maart 2010